Daar zit ze, aan haar olijfgroene piano. Haar kantoortje noemt Clara dat. Met het reserveringsboek voor zich ontvangt ze hier haar gasten. Altijd met een lach, altijd met een gezellig praatje. Haar dochter Caroline staat al sinds jaar en dag naast haar met een even grote lach. Samen runnen ze het restaurant. Het Armhuis (1632) naast de kerk is één van de oudste panden op Vlieland. Bij binnenkomst is direct duidelijk dat het hier kunst ademt. Overal hangen kleurrijke schilderijen, onder meer van Nederlands Cobra-schilder Corneille. Het Armhuis is eigenlijk een galerie waar je kunt dineren. Of andersom: een restaurant waar je ook van kunst kunt genieten.

Stijlvol

Op haar 56e begon Clara Spannenburg dit restaurant en ze maakte direct een vliegende start. Het was alsof Vlieland en de eilandgasten op haar hadden zitten wachten. Clara had precies voor ogen wat zij wilde: een plek waar mensen terecht kunnen voor een diner van klasse. Stijlvol. Verzorgd. Smaakvol. Het rode Michelin-bordje dat in de ontvangsthal op een tafel staat, toont aan dat haar droom is uitgekomen. Al bijna twintig jaar komen hier gasten om te genieten van lunch, diner en kunst. Het mag gezegd: ze komen vast ook om van Clara te genieten, die nooit om een praatje verlegen zit.

Corneille

Het Armhuis is een begrip op Vlieland. Het pand werd (tot 1950) gebruikt als opvangplek voor armen en wezen. Oorspronkelijk konden oud-zeelieden hier terecht voor een hap eten en voor een matras om op te slapen. In 1678 werd die opvang uitgebreid. Toen kregen niet alleen Vlielanders onderdak, maar ook andere mensen konden aankloppen voor hulp. Was er een scheepsramp, dan vonden drenkelingen hier hun heil. De ‘moeder’ van het huis, sliep in de bedsteekamer, waar ook een stoof stond die warmte gaf. De andere kamers hadden geen stoof. Daar kon het flink koud zijn tussen de stenen muren.

Nu staat in die voormalige bedsteekamer een dinertafel waar gasten bediend worden. De oude stoof staat er nog altijd en in de bedstee waar vierhonderd jaar geleden de huismoeder sliep, staan nu foto’s van de huidige huismoeder, Clara. Ingelijst, samen met Corneille (1922-2010) die het etablissement in 2002 nog bezocht. Hij logeerde destijds gewoon bij Clara thuis, in de Dorpsstraat. Toen ze de schilder vroeg: “Wat kan onze chef vanavond nog voor u maken?”, antwoordde hij: “Boerenkool graag.” Clara stapte zelf de keuken in en bereidde een heerlijke Hollandse pot voor hem, met worst. De kunstenaar pakte na het diner haar hand en zei dat hij in jaren niet zo lekker gegeten had.

Iedereen is welkom, jong en oud, arm en rijk

Ja, koken kan ze wel, al heeft ze daar nu een topchef voor. Ze begon het restaurant in 2001 helemaal op eigen houtje. In dat prille begin serveerde Clara eerst alleen lunch. Ze weet nog precies wat ze de eerste keer op tafel zette: gerookte zalm met kappertjes, ui en toast. Ze stond zelf in de keuken om soepen te bereiden. “Nog altijd komt een familie terug voor de groentesoep, maar die staat allang niet meer op de kaart!” Ondertussen prijkt dit restaurant in de Rode Michelin Gids van Nederland. Dat mag je vergelijken met een boekje waarin zeldzame vogels staan. Iedereen is welkom hier.”

Clara: “Ik vind het zó fijn als ik merk dat onze gasten zich mooi aankleden voor een avondje armhuis. Als het met bakken uit de hemel komt, zie ik vrouwen op kaplaarzen binnenkomen, maar vervolgens toveren ze uit hun tasje wel hoge hakken. Ik kan dat zeer waarderen!”

Eten wat de pot schaft

Dat was de filosofie van de vrouw die werkelijk geen enkele horeca-ervaring had toen ze Het Armhuis in 2001 overnam. Het toont de avonturier die zij is. Ze begon deze zaak, gewoon, omdat zij daar zin in had. Het is nog altijd ‘eten wat de pot schaft’. Gasten kunnen daarbij kiezen voor een drie-, vier- of vijfgangendiner. Met haar filosofie was zij destijds een visionair in de horecabranche. De duurzame ondernemer bereidde toen al eten zonder ook maar iets te verspillen.

“We gebruiken alleen maar seizoensgebonden producten en buurman Bankras brengt ons groenten uit zijn moestuin hiernaast. “Ik heb weer sperziebonen en sla, wat wil je hebben?”, roept hij over het hek. Dan staan er ’s ochtends kratten vol verse groenten. We verwerken hier echt alles wat we inkopen. No waste. Dat is anno 2019 natuurlijk super duurzaam.”

De geboren en getogen Harlingse kreeg bij haar gouden start direct alle medewerking op Vlieland. “Ik viste natuurlijk in niemands vijver.” Drie jaar later volgde haar dochter Caroline haar over het wad. Ze pakte de veerboot om ook voorgoed op Vlieland te blijven en hielp Clara in het restaurant. Mensen komen hier niet alleen voor een goed diner, maar vooral ook voor alle verhalen. Het is de geschiedenis van deze plek, het zijn de kleurrijke schilderijen die zoveel hebben te vertellen en het is de droom van Clara. Iedere dag is een nieuwe uitdaging en dat al bijna twintig jaar.

Het Armhuis

Interview VVV Vlieland gids 2020.